Из поэмы «Новая Земля«
» …
Мой родны кут, як ты мне млы!..
Забыць цябе не маю слы!
Не раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я думках залятаю
там душою спачываю.
О, як бы я хаце спачатку
Дарогу жыцця па парадку
Прайсц яшчэ раз, азрнуцца,
Сабраць з дарог каменн тыя,
Што губяць слы маладыя, —
К вясне б маёй хаце вярнуцца.
Вясна, вясна! не для мяне ты!
Не я, табою абагрэты,
Прыход твой радасны спаткаю, —
Цябе навек, вясна, хаваю.
Назад не прыйдзе хваля тая,
Што з быстрай рэчкай уплывае.
Не раз яна, зрабшысь парам,
На крыллях сонца дойдзе к хмарам
Ды йзно дажджом на рэчку сыдзе —
Нхто з гранц свах не выйдзе,
З закона, жыццем напсаных,
Або на дол спадзе туманах.
Але хто нам яе пакажа?
На дол вадой ц снегам ляжа?
Не вернешся, як хваля тая,
Ка мне, вясна ты маладая!..
Вось як цяпер, перада мною
стае куточак той прыгожа,
Крынчк вузенькая ложа
елка пары з хваною,
Абняшысь цесна над вадою,
Як маладыя час кахання,
апошн вечар расставання …»
Оставить комментарий
Please log in to leave a comment